Ετούτη η διαδρομή άλλοτε ήταν καλντερίμι. Αυτό λένε πολλοί Κερασιώτες, αλλά είναι φανερό και από τα πολλά υπολείμματα καλντεριμιού που υπάρχουν στη διαδρομή αυτή. Κα πώς να μην στενοχωριέται κάποιος, όταν βλέπει ένα ολόκληρο καλντερίμι να έχει καταστραφεί σχεδόν τελείως από τη μια του άκρη ίσαμε την άλλη;
Ξεκινώντας λοιπόν από το τσιμενταρισμένο καλντερίμι που περνάει δεξιά από την πλατεία της Κάτω Κερασιάς και ανηφορίζει με απανωτά ζικ-ζακ ανάμεσα από τα σπίτια του χωριού φτάνουμε στη βόρεια άκρη του. Εδώ σταματάει το τσιμεντάρισμα του καλντεριμιού και συνεχίζει φαρδύ μονοπάτι σαν αγροτικός δρόμος. Αριστερά μας υπάρχει ένα μεγάλο πεύκο, ίσως το μοναδικό του χωριού, και αμέσως πιο πάνω υπάρχει στρόγγυλη σκεπασμένη δεξαμενή (υδραγωγείο).
Το μονοπάτι κάνει μια αριστερή στροφή εδώ, αφήνει στην αριστερή του μεριά το υδραγωγείο, και συνεχίζει ν’ ανηφορίζει με κατεύθυνση βόρεια. Το μονοπάτι ανηφορίζει απότομα κάνοντας μερικά μεγάλα ζικ-ζακ. Μετά απ’ αυτά τα ζικ-ζακ το μονοπάτι γίνεται πιο φαρδύ, σαν στενός αγροτικός δρόμος. Στο σημείο αυτό ο ορίζοντας είναι ανοιχτός και βλέπουμε από τη δεξιά μας μεριά, σε απόσταση περίπου τρεις ώρες, το μοναστήρι της Σουρβιάς, και πιο μακριά τη μεγάλη ρεματιά της Καλιακούδας που κατεβαίνει προς τη Λέσχιανη. Από την αριστερή μας μεριά βλέπουμε όλη την έκταση που άλλοτε ήταν η λίμνη Κάρλα. Η λίμνη αυτή έδινε ζωή στους γύρω οικισμούς και είχε αναπτυχθεί άλλοτε ένας ξεχωριστός πολιτισμός, “ο παρακάρλιος”, τον οποίο ερευνά και μελετά ετούτον τον καιρό ο Μάκης Ευμορφόπουλος.
Μετά την αποξήρανση της Κάρλας, και αφού διαπίστωσαν την μεγάλη ζημιά που έγινε στο οικοσύστημα της περιοχής, αποφάσισαν να ξαναδημιουργήσουν τη λίμνη, μήπως μπορέσουν και γιατρέψουν τη βαριά πληγωμένη φύση σ’ αυτή τη μεγάλη περιοχή. Σήμερα βλέπουμε τη μεγάλη έκταση της λίμνης αποξηραμένη, και στο μέσον περίπου, έναν μικρό αρχικό πυρήνα αποκατάστασης της λίμνης, τον μικρό ταμιευτήρα.
Αυτή η παρένθεση νομίζω ότι μας έδωσε την ευκαιρία να πάρουμε μια ανάσα, για να συνεχίσουμε την πορεία μας μετά από το σχετικά ανηφορικό μονοπάτι που περπατήσαμε μέχρι τώρα.
Συνεχίζουμε λοιπόν στο πολύ φαρδύ μονοπάτι το οποίο σιγά-σιγά γίνεται ακόμη πιο φαρδύ και εξελίσσεται σε αγροτικό δρόμο. Σε λίγο φτάνουμε σε σημείο που ο δρόμος διχάζεται. Ένας πηγαίνει λοξά προς τα εμπρός και αριστερά, και ένας προς τα εμπρός και δεξιά. Ακολουθούμε αυτόν το δεύτερο δρόμο και αρχίζουμε να κατηφορίζουμε ομαλά προς τη μικρή ρεματιά που είναι μπροστά και δεξιά μας. Εδώ ακολουθούμε πλέον μονοπάτι, το οποίο, αφού περάσει την κοίτη της ρεματιάς, ακολουθεί πορεία σχεδόν νότια και ανηφορίζει ομαλά στην πλαγιά. Μετά από λίγο το μονοπάτι κλείνει αρκετά από βλάστηση με πουρνάρια και σπάρτα, γι’ αυτό αναγκαζόμαστε να βαδίσουμε για λίγα μέτρα πλάι από το μονοπάτι. Αμέσως πιο πάνω συναντάμε λίγο καλντερίμι το οποίο κάνει δυο ζικ-ζακ. Λίγο πιο δεξιά μας υπάρχει λατομείο μαρμάρων.
Αμέσως μετά σταματάει το καλντερίμι και συνεχίζουμε σε μονοπάτι το οποίο βαδίζει στο νότιο όριο ενός κτήματος με αμυγδαλιές. Επειδή το μονοπάτι ξανακλείνει εδώ, αναγκαζόμαστε να βαδίσουμε στο νοτιοανατολικό όριο του κτήματος αυτού, έχοντας δεξιά μας το κλεισμένο μονοπάτι.
Τελειώνοντας το κτήμα, συναντάμε αγροτικό δρόμο που έρχεται λοξά από δεξιά μας, και αμέσως μετά υπάρχει συνάντηση τεσσάρων δρόμων. Ακολουθούμε το δρόμο που κατευθύνεται σχεδόν βόρεια, και μετά από λίγα μέτρα βγαίνουμε αριστερά από το δρόμο και ακολουθούμε το μισοκλεισμένο από βλάστηση μονοπάτι. Ρείκια, πουρνάρια και σπάρτα είναι η κύρια βλάστηση εδώ. Ανηφορίζουμε λοιπόν στο μισοκλεισμένο μονοπάτι με κατεύθυνση βόρεια-βορειοανατολική.
Δεξιά μας, πλάι στο μονοπάτι, βαδίζει και ο αγροτικός δρόμος. Λίγο πιο πάνω διασχίζουμε εγκαρσίως το δρόμο, και στην απέναντι μεριά συναντάμε λίγο καλντερίμι, το οποίο μετά από δέκα μέτρα εξελίσσεται σε μονοπάτι μισοκλεισμένο από βλάστηση, και το οποίο πλησιάζει σιγά-σιγά προς το δρόμο που περνάει αριστερά μας. Τελικά μπαίνει για λίγο μέσα στο δρόμο, και αμέσως μετά, εκεί που ο δρόμος στρίβει αριστερά, αυτό συνεχίζει ευθεία μπροστά και φτάνει σε περιοχή που υπάρχει εγκαταλειμμένο νταμάρι μαρμάρων.
Περνάει το μονοπάτι μέσα από το νταμάρι αυτό και κατευθύνεται προς τη μικρή ρεματιά που είναι μπροστά μας, ακολουθώντας πορεία βόρεια – βορειοανατολική. Φτάνοντας μέσα στη μικρή αυτή ρεματιά, συναντάμε αγροτικό δρόμο ο οποίος κατεβαίνει από τη μια πλαγιά της ρεματιάς, διασχίζει την κοίτη, και ανηφορίζει στην άλλη πλαγιά της. Δρόμος και μονοπάτι διασταυρώνονται μέσα στην κοίτη της ρεματιάς, και ο μεν δρόμος πάει προς τα δεξιά, το δε μονοπάτι βαδίζει για λίγο μέσα στην κοίτη, και κατόπιν ανηφορίζει ομαλά στη δεξιά πλαγιά της μικρής αυτής ρεματιάς. Εδώ πλέον το μονοπάτι είναι πιο καθαρό, φαρδύ και ευδιάκριτο, τραβερσάροντας στην πλαγιά.
Όσο ανηφορίζουμε τόσο φτάνουμε σε περιοχή με μεγάλες δρεις.
Τελικά φτάνει το μονοπάτι στην κορυφή του λόφου όπου υπάρχει το μνημείο του 54ου συντάγματος ΕΛΑΣ.
Στο λόφο αυτό ήταν η διοίκηση του 54ου συντάγματος του ΕΛΑΣ, το οποίο συγκροτήθηκε τον Οκτώβριο του 1943 και η δράση του στην περίοδο της αντίστασης είναι από τις λαμπρότερες της ιστορίας μας.
Ακολουθώντας στη συνέχεια τον αγροτικό δρόμο που κατευθύνεται βορειοανατολικά, αρχίζουμε να συναντάμε τα πρώτα γκρεμισμένα σπίτια της Άνω Κερασιάς.
Τελικά φτάνουμε στην πλατεία του ερειπωμένου αυτού ανταρτοχωριού, που η ιστορία του είναι πράγματι γραμμένη με αίμα. Τα ερειπωμένα σπίτια που βλέπουμε γύρω μας, μαρτυρούν μόνα τους τα μαρτύρια του χωριού αυτού.
Από το βιβλίο
του Νίκου Χαρατσή
“ΟΔΗΓΟΣ ΠΗΛΙΟΥ ΓΙΑ ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΕΣ”
Διαδρομές σε καλντερίμια και μονοπάτια στο βουνό των Κενταύρων
Εκδόσεις: ΓΡΑΦΗ