Αυτή είναι μια ωραία διαδρομή στο βόρειο Πήλιο, που μας φέρνει από τη δυτική στην ανατολική πλευρά του Πηλίου, φτάνοντας τελικά σ’ ένα από τα αξιολογότερα μοναστήρια του Πηλίου, της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος του Φλαμουριού. Είναι ένα μοναστήρι που λειτουργεί κατά τις Αγιορείτικες συνήθειες και κανόνες, και σήμερα έχει τέσσερες μοναχούς.
Άϊντε λοιπόν, φίλοι μου συνοδηπόροι, να ξεκινήσουμε. Από το αριστερό πλάι της πλατείας της Άνω Κερασιάς ξεκινάει καλντερίμι, το οποίο κατηφορίζει ομαλά μέσα στη μικρή ρεματιά που είναι ανάμεσα από τα ερειπωμένα σπίτια. Στο ξεκίνημά μας, δεξιά, το πρώτο σπίτι που συναντάμε, είναι του συγγραφέα της Κερασιάς Ηλία Λεφούση. Συνεχίζοντας να κατηφορίζουμε μέσα στη ρεματιά σε καλντερίμι που σιγά-σιγά χαλάει και τελικά γίνεται μονοπάτι, συναντάμε αριστερά μας μία βρύση με νερό. Συνεχίζουμε ακολουθώντας την αριστερή πλαγιά της ρεματιάς, περνάμε ανάμεσα από τα τελευταία γκρεμισμένα σπίτια του χωριού, και αμέσως κατηφορίζουμε προς μία άλλη μικρή ρεματιά, ακολουθώντας πορεία βόρεια – βορειοανατολική.
Φτάνοντας μέσα σ’ αυτή τη ρεματιά συναντάμε πέτρινο τοξωτό γεφύρι, του οποίου το τόξο είναι γκρεμισμένο. Υπάρχουν μόνο σι δύο βάσεις του στις δύο όχθες του ρέματος. Κατεβαίνουμε μέσα στην κοίτη της ρεματιάς και, μόλις ανηφορίσουμε στην απέναντι όχθη, συναντάμε λίγα μέτρα καλντεριμιού, το οποίο κάνει ένα ζικ-ζακ σε πετρώδες έδαφος και ανηφορίζει λίγο απότομα. Ακολουθώντας για λίγα μέτρα το καλντερίμι, στη συνέχεια αρχίζει να χαλάει και κατόπιν συνεχίζει σαν μονοπάτι ανάμεσα σε χαμηλή θαμνώδη βλάστη ση από πουρνάρια κυρίως.
Ακολουθώντας πορεία βορειανατολική, αρχίζουμε να βαδίζουμε σε περιοχή με κοκκινόχωμα. Δεξιά μας υπάρχει μικρό περιφραγμένο κτήμα με μικρές καρυδιές. Ένα μονοπάτι φεύγει προς τα δεξιά μας και, περνώντας πλάι από το βορειοδυτικό σύνορο αυτού του κτήματος, αρχίζει μετά και ανηφορίζει κάπως απότομα στην δεξιά πλαγιά και πάει για το μοναστήρι της Σουρβιάς και για το Πουρί. Εμείς ακολουθούμε την πορεία μας, βαδίζοντας σε μονοπάτι το οποίο σκορπίζει σε πολλές γιδόστρατες, οι οποίες όμως βαδίζουν όλες προς την ίδια κατεύθυνση. Η θαμνώδης βλάστηση σταματάει εδώ και μπαίνουμε αμέσως σε δάσος με οξιές μέτριου ύψους και δρεις.
Βαδίζοντας μέσα στο δάσος αυτό σε ευδιάκριτο μονοπάτι δίχως προβλήματα, ανεβοκατεβαίνουμε μερικές χαμηλές ραχούλες και ρεματιές. Βγαίνοντας κάπου – κάπου σε κανένα μικρό ξέφωτο, βλέπουμε αριστερά μας στην πλαγιά, σε απόσταση διακόσια μέτρα περίπου, Το δασικό δρόμο που πάει για το Φλαμούρι και το Πουρί. Συνεχίζοντας να βαδίζουμε στο ευδιάκριτο μονοπάτι, φτάνουμε σε περιοχή με μεγάλες οξιές, όπου σε μια απ’ αυτές τις οξιές, αρκετά μεγάλη, υπάρχει πηγή νερού που τρέχει ανάμεσα από τα βράχια που έχουν αγκαλιασμένα οι ρίζες της οξιάς. Η πηγή αυτή είναι η «Κάτω Γούρα». Και η περιοχή εδώ γύρω έχει πάρει το ίδιο όνομα της πηγής. Η πηγή είναι δέκα μέτρα δεξιότερα από το μονοπάτι, μέσα σε μια μικρή λάκκα.
Συνεχίζοντας με κατεύθυνση βόρεια, φτάνουμε αμέσως μετά σε μια σουβάλα (δες φωτό στο τέλος) που βρίσκεται σε μια μεγαλύτερη λάκκα.
Από τη βορειοδυτική μεριά της σουβάλας περνά ει ο δρόμος που πάει για το Φλαμούρι και το Πουρί. Ακολουθούμε το δρόμο με κατεύθυνση βορειανατολική, έχοντας δεξιά μας περιφραγμένο κτήμα. Στα εκατό μέτρα υπάρχει διχασμός του δρόμου.
Ο ένας στρίβει προς τα δεξιά και πηγαίνει για το Πουρί περνώντας από την περιοχή «Κοκκινώγια», κι ο άλλος συνεχίζει με πορεία βορειανατολική και πάει για το μοναστήρι του Φλαμουριού. Ακολουθούμε λοιπόν αυτόν το δεύτερο δασικό δρόμο, έχοντας αριστερά μας μια λάκκα με καταπράσινο γρασίδι.
Όλη αυτή η περιοχή της Κάτω Γούρας, ήταν ο χώρος που καθημερινά ιχνέβαιναν σι στρατευμένοι του 54ου συντάγματος και γυμνάζονταν. Εδώ είναι και το διάσελο, που από τη δυτική πλευρά του Πηλίου μεταπίπτουμε σιγά – σιγά στην ανατολική του πλευρά.
Συνεχίζουμε πάντα στο δασικό δρόμο, και από την αριστερή μας πλευρά αρχίζει να σχηματίζεται ρεματιά η οποία βαθαίνει όσο κατεβαίνει προς το Αιγαίο. Η απέναντι πλαγιά της ρεματιάς είναι περισσότερο πετρώδης, με πυκνή θαμνώδη βλάστηση και πολύ λίγα μεγάλα δένδρα. Ετούτη όμως η πλαγιά της ρεματιάς που βαδίζουμε εμείς, η ανατολική, έχει πολύ χώμα και υπάρχει μεγάλο δάσος από οξιές, σι οποίες όσο βαδίζουμε προς το μοναστήρι γίνονται πιο μεγάλες.
Σ’ ένα τέταρτο περίπου από την περιοχή της Κάτω Γούρας φεύγει δασικός δρόμος λοξά προς τ’ αριστερά κι εμπρός και κατηφορίζει ελαφρά. Ο κανονικός όμως δρόμος που ακολουθούμε στρίβει απότομα προς τα δεξιά, και αμέσως μετά προς τ’ αριστερά. Εμείς φεύγουμε αριστερά, έξω από την πρώτη στροφή του δρόμου και ακολουθούμε ανηφορικό μονοπάτι ανάμεσα από ρείκια, το οποίο μας βγάζει πάλι στο δασικό δρόμο, αποφεύγοντας τις δυο στροφές του που ανέφερα.
Συνεχίζουμε πάλι στο δασικό δρόμο, και όσο προχωράμε τόσο ανοίγει ο ορίζοντας και αρχίζουμε να βλέπουμε αριστερά μας στο μακρινό ορίζοντα τον Κίσσαβο, πιο μακριά τον Όλυμπο, και χαμηλότερα τις παραλίες προς το Αιγαίο. Οι οξιές όμως που υπάρχουν εδώ γίνονται πολύ ψηλές, και πιο πέρα αρχίζουν και μας περιορίζουν τον ορίζοντα, οπότε βαδίζουμε στο δασικό δρόμο ο οποίος κλείνεται δεξιά αριστερά και από πάνω με μεγάλες οξιές. Μετά από λίγα λεπτά πορείας, φτάνουμε πλέον στο τέρμα του δασικού δρόμου, στην τοποθεσία που- λέγεται «Σταυρός». Εδώ, αν βγούμε στην αριστερή μεριά του δρόμου, υπάρχει ανοιχτό μέρος, αγνάντι, που ξεχνιέσαι κοιτάζοντας μακριά τον Κίσσαβο, τον Όλυμπο και τις ακρογιαλιές προς το Αιγαίο. Είναι ένα μέρος εδώ που συγκεντρώνεσαι και μιλάς με τον εαυτό σου. Οι όμορφες όμως εκπλήξεις αυτής της διαδρομής δεν εξαντλούνται εδώ, μας περιμένουν κι άλλες πιο πέρα.
Από το τέρμα λοιπόν του δασικού δρόμου ακολουθούμε μονοπάτι το οποίο ξεκινάει μπροστά από το καμαράκι – αποθήκη που βρίσκεται εδώ. Κατηφορίζει λιγάκι απότομα στην αρχή του το μονοπάτι, κι επειδή έχει αρκετά φύλλα πεσμένα από τις οξιές, χρειάζεται αρκετή προσοχή στο περπάτημα για να μην γλιστρήσουμε. Οι οξιές εδώ είναι πιο ανεπτυγμένες, ευθύκορμες, και λίγο πιο κάτω αφήνουν ανοιχτό ορίζοντα από την αριστερή μας μεριά, όπου από ‘δω φαίνεται χαμηλά το μοναστήρι. Όσο κατηφορίζουμε στο μονοπάτι τόσο οι οξιές γίνονται πιο ανεπτυγμένες. Εδώ το μονοπάτι έχει κατεύθυνση νοτιοανατολική και κατευθύνεται προς την κοίτη μιας μεγάλης ρεματιάς. Φτάνοντας τελικά μέσα στην κοίτη, μας περιμένει μια ακόμη έκπληξη. Βράχια μεγάλα, κορμοί δένδρων που έχουν πέσει και γεφυρώνουν τη ρεματιά από τη μια όχθη στην άλλη, μικροί καταρράχτες και λιμνούλες, είναι τα στοιχεία αυτής της δυνατής ρεματιάς που σκιάζουν από παντού οι μεγάλες οξιές. Θέλουμε δεν θέλουμε θα σταθούμε σε τούτο το μέρος για να κοιτάξουμε και να γευτούμε όλη αυτή τη δυνατή ομορφιά της φύσης. Η δυνατή ομορφιά της φύσης δεν εξαντλείται εδώ.
Συνεχίζοντας στο μονοπάτι που κατηφορίζει ομαλά προς το μοναστήρι, περνάμε μέσα από δάσος με τεράστιες οξιές, που είναι οι μεγαλύτερες σ’ όλο το Πήλιο. Σου δίνει την εντύπωση ότι σε κάτι τέτοια δάση θα πρέπει να ζούσαν και να έτρεχαν οι Κένταυροι της μυθολογίας μας. Και αναρωτιέμαι, πού αλλού υπάρχει αυτή η αρμονισμένη δύναμη της φύσης; Πού υπάρχει περισσότερη ομορφιά;
Όλα αυτά μ’ έκαναν να ονομάσω ετούτο το μέρος «Ιερό άντρο των Κενταύρων».
Συνεχίζοντας την πορεία μας στο μονοπάτι, φτάνουμε σε δέκα λεπτά στο μοναστήρι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος του Φλαμουρίου. Εδώ υπάρχει η δυνατότητα να διανυχτερεύσεί κανείς, αλλά η είσοδος στο μοναστήρι επιτρέπεται μόνον στους άντρες.
Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος Φλαμουρίου - Βένετο Μαγνησίας