Το σημερινό χωριό, που και ευρύτερα γνωστό στον τοπικό πληθυσμό και ως Κάτω Κερασιά ή Καλύβια, διαπερνά ο Κερασιώτης ποταμός, που πηγάζει από τις πλαγιές του Πηλίου και εκβάλει στην λίμνη Βοιβηίδα (ή Κάρλα). Αποτελεί τόπο αφετηρίας πολλών μονοπατιών περιήγησης στο Βόρειο Πήλιο.
Κατά τη διοικητική μεταρρύθμιση του σχεδίου Καποδίστρια το 1997, η κοινότητα Κερασιάς υπήχθη στο Δήμο Κάρλας, ενώ σε εκείνη του σχεδίου Καλλικράτη το 2011, στον Δήμο Ρήγα Φεραίου που ανήκει διοικητικά μέχρι σήμερα.
Οι κάτοικοι του ασχολούνται με την κτηνοτροφία, την υλοτομία και την παραγωγή κάρβουνου, αλλά και με και τις καλλιέργειες, κυρίως αμυγδαλιάς, ελιάς και αμπελιού.
Από το 2014 λειτουργεί στο χώρο του Δημοτικού Σχολείου το μουσείο Ηλία Λεφούση, καθώς και το Κέντρο Έρευνας και Προστασίας της αυτοφυούς Ορχιδέας στο Βόρειο Πήλιο.
Ιστορικά στοιχεία
Οι πρώτη σαφής ιστορική μαρτυρία για την Κερασιά, αναφέρεται από τον Αργύρη Φιλιππίδη και αφορά την περίοδο 1800-1815. Ο Ηλίας Λεφούσης εκτιμά την ίδρυση του χωριού γύρω στο 1600, συγχρόνως με την ίδρυση της Ιεράς Μονής Φλαμουρίου, που ιδρύθηκε το 1584. Η καταγωγή των κατοίκων είναι κατά πάσα πιθανότητα από τα Άγραφα και την Παλαιά Μιτζέλα, ίσως και από την περιοχή της του όρους Όρθρυς (ή Γούρας).
Κατά τον Β´ παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε τόπος ίδρυσης της XVI Μεραρχίας και έδρα του 54ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ. Την άνοιξη του 1944 σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των γερμανικών δυνάμεων κατοχής κάηκαν και οι δυο οικισμοί. Η Άνω Κερασιά από τότε ερημώθηκε ενώ τα ερείπιά της αποτελούν σήμερα μνημείο των θηριωδιών του γερμανικού στρατού.
