Ένας επισκέπτης φθάνοντας στα Κανάλια μπορεί να δει στην είσοδο του χωριού το γήπεδο ποδοσφαίρου με χλοοτάπητα (100Χ63 μ.) και πλησίον του το διδακτήριο του Γυμνασίου και του Ενιαίου Λυκείου.
Η Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση αντιπροσωπεύεται από το Πιλοτικό Ολοήμερο Δημοτικό Σχολείο και από το Ολοήμερο Διευρυμένου Ωραρίου Νηπιαγωγείο.

Προχωρώντας στον κεντρικό δρόμο δεξιά βρίσκεται ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου με την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Καναλιώτισσας και αξιόλογη ιστορία η οποία αποδεικνύεται στο Ιστορικό Εκκλησιαστικό Μουσείο που λειτουργεί στον ίδιο χώρο.

Δίπλα του το Σουρλίγκειο Ίδρυμα χαρίζει φιλοξενία και θαλπωρή στην ιδιαίτερη τρίτη ηλικία , με το Γηροκομείο, βιβλία και παιδαγωγικά παιχνίδια για παιδιά και ενήλικες στο Πνευματικό Κέντρο που λειτουργεί στον ίδιο χώρο. Ένας ακόμη ναός λειτουργεί στα Κανάλια, αυτός του Αγίου Χαραλάμπους, λιτός και φιλόξενος μέσα στην απλότητά του.
Η Βυζαντινή αρχιτεκτονική αντιπροσωπεύεται από τον ναό του Αγίου Νικολάου προστάτη των ψαράδων, κτίσμα μοναδικής ιστορικής αξίας (11ο μ.χ. αι.) με παραστάσεις από τη λιμναία ζωή αλλά και από την Αποκάλυψη στην σπάνια τοιχογραφία της.
Η πηλιορείτικη αρχιτεκτονική συναντάται σε αρκετά παλιά σπίτια με κύριους αντιπροσώπους, τον πύργο του Λιόλιου και το αρχοντικό του Βαίρη.
Αρκετές κεντρικές βρύσες έχουν απομείνει για να χαρίζουν λίγη δροσιά αλλά και να θυμίζουν το προηγούμενο σύστημα υδροδότησης (Χατζηδήμη, Παλιαβρύση κ. α).

Μια ανάλογη βρύση υπάρχει και στο Μετόχι της μονής Φλαμουρίου, νοτιοανατολικά του χωριού αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο και βρίσκεται εκεί από το 1875, εξαιρετική ευκαιρία για τους λάτρεις του περίπατου.

Στην Κεντρική πλατεία ένα σύνολο από μουριές προσφέρουν τον παχύ ίσκιο τους, σιωπηλοί μάρτυρες της καλλιέργειας του μεταξοσκώληκα που ανθούσε στις δεκαετίες 1930 – 50 στην περιοχή.
Δύο τοιχογραφίες με θέματα από τη λίμνη κοσμούν το κατάστημα του Α. Μπέλλου (ροζάριο) και θυμίζουν σε όλους το ταλέντο του λαϊκού ζωγράφου Σωκράτη Ζιώγα που έζησε και δημιούργησε στα Κανάλια.

Στο πάρκο αριστερά της πλατείας δυο ψαροκαλύβες, ένα καράβι και λιγοστά σύνεργα ψαρικής μνημονεύουν ένα χαμένο πολιτισμό αλλά και την ψαράδικη βραδιά που ενίοτε πραγματοποιείται τους καλοκαιρινούς μήνες.

Οι φωλιές των πελαργών αποδεικνύουν τη διαμονή τους στην περιοχή από τον Μάρτιο μέχρι τον Αύγουστο αλλά και την προσφορά του οικοσυστήματος στις δικές τους ανάγκες παρ’ όλη την ανατροπή του.